من جمله خستگان ثقیل السخن!

نشستم به صفحه‌ی گوشی که هر دفعه بهش نگاه می‌کنم نگاه میندازم و نگاه میندازم و آهنگ پلی شده بیشتر توی مغز استخونم رسوخ میکنه بی تابی درد پوچ گرایی همه به ذهنم هجوم میارن . "تقصیر" کلمه‌ی نا مفهومی‌شده که دلم نمی‌خواد موشکافیش کنم . من دیگه گریه هم نکردم حتی ، دست از تلاطم برداشتم فقط بیشتر روی آهنگ تمرکز می‌کنم به تصورات بی سر و تهی که توی سرم پیچ و تاپ می‌خورن به چشم یک موجود خارجی که احراز هویت کرده و مثل همیشه تشنه‌ی جنگیدنه و من فقط با لبخند بغلش می‌کنم